Η συγγραφέας Φρόσω Αποστόλου παρουσιάζει τις ΚΡΥΦΕΣ ΑΝΑΣΕΣ.

Η ιστορία μας ξεκινά σε ένα χωριό της Μάνης ,σε μια εποχή μακρινή ,λίγο πριν το μεγάλο πόλεμο .Η Παναγιώτα ζει με τους γονείς της και τους έξι αδερφούς της παραγκωνισμένη ,παραμελημένη σαν ένα βάρος για ‘κεινους. Και ο λόγος; Το φύλο της…Η Παναγιώτα είναι γένους θηλυκού και φαίνεται πως αυτό αποτελεί σφάλμα μεγάλο. Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνει θα έχει αντίκτυπο όχι μόνο στην παιδική και εφηβική της ηλικία αλλά και στη μετέπειτα ζωή της. Η αφάνεια στην οποία την ανάγκασαν να ζει την κυνηγά σα τον κακό της δαίμονα.

Διαβάζοντας το βιβλίο και συζητώντας με την Κατερίνα η καταγωγή της οποίας είναι από τη Μάνη ,συνειδητοποίησα πως τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται της προκαλούν θλίψη ,πίκρα γιατί όπως χαρακτηριστικά που είπε «τα πράγματα ακόμη παραμένουν ίδια σ ’εκείνα τα μέρη.» Νιώθω λοιπόν πως με τις «Κρυφές ανάσες» θέλει να βγάλει από μέσα της κάτι που την ενοχλεί ,σκέψεις που έκαναν καιρό κατάληψη στο νου της ,λόγια που ήθελε να τα φωνάξει! Θίγει λοιπόν το ζήτημα της ανθρώπινης ελευθερίας και πως ο καθένας από εμάς την αντιλαμβάνεται ανάλογα με την οικογένεια στην οποία μεγάλωσε.

Η Παναγιώτα ,μεγαλώνει ,φτιάχνει τη δική της οικογένεια και τότε συνεχίζει αυτό που άρχισαν οι γονείς της .Απομονώνει την κόρη της και της επιστρέφει τη συμπεριφορά την οποία η ίδια έλαβε σαν παιδί .Ασυνείδητα ή συνειδητά; Τι είναι αυτό που οδηγεί ένα γονιό να επαναλάβει τα σφάλματα με τα οποία τον φόρτωσαν οι δικοί του γονείς; Γιατί ενώ υπέφερε με τον τρόπο που τον μεγάλωσαν επιλέγει τον ίδιο για το παιδί του;

Η συγγραφέας περιγράφει τη σκληρότητα που δέχεται η Σεβαστή από τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή ενός παιδιού, και ιδιαίτερα ενός κοριτσιού ,τη μάνα.Καμιά τρυφερότητα .Κανένα χάδι .Ούτε μια καλή κουβέντα…Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα τα χιλιάδες «γιατί» της Σεβαστής .Κι έπειτα μια λέξη τη στοιχειώνει σαν κακός εφιάλτης. Η μάνα της έχει το στίγμα. Ποιο στίγμα; Για ποιο πράγμα μιλούν και ποια είναι η δική της ευθύνη σε όλα αυτά; Ποιο τίμημα άραγε πληρώνει; Ποια μυστικά κρύβει η οικογένεια της μητέρας της;

Οι απορίες αυτές λύνονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου .Η Κατερίνα Σωπύλη μας ταξιδεύει στη Μάνη μιας άλλης εποχής και μας καθιστά θεατές μιας πολύπλοκης κατάστασης όπου οι αθώοι της ιστορίας ζητούν λύτρωση από το Γολγοθά στον οποίο τους υπέβαλλαν. Με γλώσσα απλή και συνάμα περιγραφική τόσο όσο χρειάζεται μας δίνει την αίσθηση πως βρισκόμαστε πλάι στους ήρωές της καταπιάνεται με θέματα που καίνε την ελληνική κοινωνία. Άνθρωποι που βρίσκονται στο περιθώριο λόγω του φύλου τους ή κάποιας φήμης ,άνθρωποι που παίρνουν ανάσες κρυφές μη τυχόν ακουστούν και γίνει αντιληπτή η ύπαρξή τους από αυτούς που τους κατέστησαν αόρατους.

Οι ανατροπές που διαδέχονται η μία την άλλη κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον ωθούν ν’ αναρωτηθεί που βαδίζουν οι ήρωες και που θα καταλήξουν τελικά; Το λεξιλόγιο είναι πλούσιο και η διάλεκτος απόλυτα συνυφασμένη με το χρόνο και τον τόπο στον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία.

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου με διαδέχτηκαν πολλά συναισθήματα .Συμπόνια, χαρά ,θλίψη ,αγωνία ,θυμός. Κι είναι νομίζω λογικό να τα νιώθει κανείς όλα αυτά διαβάζοντας γι ’ανθρώπους που αδικήθηκαν κι έχασαν χρόνια από τη ζωή τους ,στιγμές ,χαρές για σφάλματα ξένα. Σ ’ένα μικρό απόσπασμα η συγγραφέας γράφει: «Τι φρίκη να ζεις για χρόνια μέσα στα χιλιάδες ψέματα κάποιων που καταστρέφουν ζωές, και όχι μόνο την δική τους αλλά και των παιδιών του.»

Στο βιβλίο μας δίνεται το ψυχολογικό προφίλ των ηρώων με περίτεχνο τρόπο με έμφαση κατά τη γνώμη μου στην ψυχή των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον δύστροπο ,παράξενο που τους είναι αδύνατο να κατανοήσουν και να δικαιολογήσουν. Κι εκτός αυτού αντικρίζουμε όλα τα πρέπει και τα μη που αντιμετωπίζουν τα παιδιά της επαρχίας.  Μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής που για όλους εμάς είναι ίσως δεδομένες οι ήρωες μας δε κατάφεραν να τις γευτούν γιατί ήταν λες κι ένα αόρατο χέρι πάντα έκοβε το νήμα που τους έδενε με την ζωή εκεί έξω ,σαν μια κατάρα βαριά να τους ακολουθούσε. Κάπου όμως μέσα σε όλα αυτά ίσως να υπάρχει μια ακτίνα φωτός να πιαστούν για να καταφέρουν να επιβιώσουν κι αυτή δεν είναι άλλη από την αγάπη…Το αξίζουν άλλωστε έπειτα από τόση απόγνωση ,έπειτα από όλα όσα στερήθηκαν ,από τα ψυχικά τραύματα που τους σημάδεψαν για πάντα.