Ο ΜΗΤΣΑΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΠΡΙΤΖΙΤ
Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Θα ‘ναι πάνω από 25. Όταν ερχόντουσαν
αυτές οι μέρες με έπιανε - και με πιάνει ακόμα - μια τρέλα να βγάλω ανένοχα το παιδί που δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου.
Όπως τότε πιτσιρικάδες που μαζεύαμε ξύλα να ανάψουμε φωτιά εδώ στην κατωχωριά. Παίζαμε πετροπόλεμο
δίνοντας ομηρικές μάχες με την πανωχωριά ποιος θα βουτήξει τα ξύλα του αλλουνού
να βάλει φωτιά στην δική του γειτονιά. Είχανε ανοίξει πολλά κεφάλια και είχαμε σπάσει
ακόμα πιο πολλά τζαμιά στα σπίτια για αυτό το......"έθιμο"
Εμένα όμως με ένοιαζε μονάχα να έχω ένα πιστόλι με καψούλια αλλά
το κυριότερο να μάθω να φτιάχνω θιαμπουλα (χαρταετό). Ένοιωθα απίστευτη χαρά με
αυτό και όταν σιγά σιγά έμαθα να φτιάχνω με καλαμιά μονός μου ένοιωθα, και περηφάνεια..
Έφτιαχνα πρώτα τον σκελετό αφού τα έκανα στο πάχος που έπρεπε τα έδενα και μετά
έφτιαχνα "παραθυράκια".....τρίγωνο"..."παστέλι"....και
το πιο όμορφο από όλα αλλά και το πιο δύσκολο ήτανε το "αστέρι"
Τα ζύγια ήτανε το αδύνατο σημείο μου αλλά τα κουτσοβόλευα εκεί
και έφτιαχνα ωραίες θιαμπουλες. Αυτά από μικρό παιδί. Ππριν καμμιά 25αεια χρόνια
(χτες δηλαδή σα να λεμέ) έκατσα να φτιάξω ένα αστέρι σε χρώματα της ομάδας μου πράσινο
και άσπρο να πάμε Καθαρά Δευτέρα στην θάλασσα μερικοί μαντράχαλοί να τον πετάξουμε.
Έτσι λοιπόν πήρα καλαμιά τα έξυσα με προσοχή έφτιαξα έναν γερό
σκελετό έκανα το σχέδιο της έφτιαξα και ουρά και "σκουλαρίκια" με σιρίτια
γύρω γύρω ήτανε πανέμορφη. Τόσο που την έβγαλα Μπριτζιτ. (Μπαρντο ντε)
Τότε μου λέει ένας φίλος ο Γιανναρας "δε φτιάχνεις και
μια για μένα ρε συ ; Έτσι όπως να ναι πρόχειρη να μην κάθουμε με σταυρωμένα
χερια ;" Εγώ βαριόμουνα όμως αλλά τελικά με κατάφερε και έφτιαξα τον
"Μητσο". δηλαδή έναν κοντό άσχημο αετό με ασύμμετρα καλαμιά του μπουμπούνισα
και ένα χαρτί ούτε σχέδιο ούτε τίποτα. Ισα ίσα για να γελάσουμε. λεμέ όλοι έχει
να πέσει πολύ γέλιο με τον "Μητσο". Εγώ βέβαια είχα ερωτευτεί την
"Μπριτζιτ" μιλάμε για μια πανέμορφη θιαμπουλα, πρασινοασπρο αστέρι
Το βραδύ που ήθελα να κοιμηθώ τα έβαλα απέναντι μου και θαύμαζα
το έργο μου αλλά με τον "Μητσο" γέλαγα
Το πρωί πήγαμε με την παρέα στην θάλασσα και εγινε το απίστευτο.
ο "Μητσος" να πηγαίνει ψηλά πολύ ψηλά στον ουρανό και η δόλια η Μπριτζιτ
με το ζόρι στεκότανε λίγα μέτρα. Ο κακάσχημος "Μήτσος" δεν καταλάβαινε
τίποτα. Ντουφέκι, πολύ ψηλά. Γελάσαμε μεν αλλά αντίθετα από ότι πιστεύαμε.
Σε μια στιγμή βλέπουμε έκπληκτοι τον "Μήτσο" να παίρνει
ύψος καινά πηγαινει πίσω από την Μπριτζιτ. Απλώνει τα δυο του σκουλαρίκια
"αγκαλιάζει" την Μπριτζιτ και πετάνε μαζί ψηλά κάνοντας μάλιστα κάποιες
χορευτικές φιγούρες. Έχουμε ανοίξει όλοι τον στόμα μας και κοιτάμε σαν χαζοί.
Κάποια στιγμή ενώ ήτανε μαζί "αγκαλιά" εκεί ψηλά, σπανέ
τα σχοινιά και φεύγουνε μακριά. ήτανε η στιγμή που ξύπνησα και κατάλαβα οτι όνειρο
ήτανε βλέποντας απέναντι μου το θρυλικό ζεύγος. γελασα ανακουφισμένος γιατί λέω,
τόσο κόπο έκανα.
Την άλλη μέρα το πρωί ήρθανε οι φίλοι πήγαμε στην θάλασσα αλλά
εκεί πραγματικά ο κακάσχημος Μήτσος πετούσε και η λειντι Μπριτζιτ αγκομαχούσε.
Την κατέβασα της έβγαλα δυο κομμάτια απο την ουρά της και ...ναι τώρα πηγαίνανε
μαζί με τον κακοχαμπαρο το Μήτσο αγκαλιά σχεδον. τα "σκουλαρίκια"
τους δίπλα δίπλα σαν να ήτανε πιασμένοι χέρι
χέρι τα άτιμα. ήμουνα πολύ περήφανος για τα δυο "πιτσουνάκια" και δεν
πρόκειται να ξεχάσω πότε αυτήν την εικόνα.
Ξαφνικά σηκώνει δυνατό αέρα και μου σπάει το σχοινί της Μπριτζιτ.
αυτή παίρνει ύψος και αρχίζει να ξεμακραίνει. τότε λοιπόν βγάζω έναν αναπτήρα
και καίω και το σχοινί του Μήτσου. ο Γιάνναρας μου λέει ..."μουρλάθηκες ρε
; Επειδή σου έκοψε το δικό σου σχοινί ο αέρας καις εσύ το δικό μου ?"
Του λέω "κοιτά εκεί ρε συ"
Γυρίζει και βλέπει τον Μητσο και την Μπριζιτ να πετάνε σχεδόν
αγκαλιά με τα "σκουλαρίκια" τους ενωμένα και πιασμένα χέρι- χέρι και λέω
στον Γιαννάρα.
" Αστούς ρε συ. δεν τους βλέπεις ; Αυτοι γεννηθήκανε ρε
για να είναι πάντα μαζί πάμε να φάμε με του άλλους τώρα κάνα καλαμαράκι καμμιά ταραμοσαλάτα
γιατί με έχει κόψει πείνα...’’
καθώς ξεμακραίναμε σαν να μου φάνηκε να είδα τον Μητσαρα με
την Μπριτζιτ να μας χαιρετάνε και να μας εύχονται καλή όρεξη.
Τάκης Θηβαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου